Το ερώτημα που μπαίνει πιεστικά είναι με ποιόν τρόπο προετοιμαζόμαστε για ένα αγώνα διαρκείας?

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΕΝΩΤΙΚΟ ΣΧΗΜΑ

28/11/12

Βρισκόμαστε εν μέσω της μεγαλύτερης ίσως παγκόσμιας κρίσης στην ιστορία, με την Ελλάδα στην κορυφή της. Είμαστε εν μέσω μιας απίστευτης κοινωνικής και πολιτικής κατάρρευσης. Η δυσοσμία της θρασυδειλίας  και υποταγής της πολιτικής εξουσίας που εμφανίζει την θυσία ενός ολόκληρου λαού σαν μόνη διέξοδο προκαλεί ασφυξία. Τα νέα μέτρα που ψηφίστηκαν, αθροιστικά με τα προηγούμενα, ισοδυναμούν με μέτρα κοινωνικής καταστροφής και κοινωνικού κανιβαλισμού.

Ο δημόσιος τομέας και το ευρύτερο δημόσιο άρα και οι συγκοινωνίες είναι στο κέντρο της επίθεσης. Διαθεσιμότητα, απελευθέρωση μετατάξεων, ιδιωτικοποιήσεις, νέες μειώσεις μισθών. Πως θα αντιδράσουν οι εργαζόμενοι στη νέα επίθεση; Πως θα αντιδράσουν οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες και στο Μετρό; “Αν ανακοινωθούν τα μέτρα θα προχωρήσουμε σε απεργία διαρκείας” διαβάσαμε στις ανακοινώσεις των σωματείων της ΣΤΑΣΥ και όχι μόνο.

Τα μέτρα ανακοινώθηκαν, όμως αυτό που είδαμε αντί για απεργία διαρκείας ήταν δύο 48ωρες – τις οποίες στηρίξαμε. Στο τελευταίο ΔΣ του σωματείου πληροφορηθήκαμε επίσης για την πολύ χαμηλή συμμετοχή των εργαζόμενων ιδιαίτερα στην δεύτερη 48ωρη.

Επομένως το ερώτημα που μπαίνει πιεστικά είναι με ποιόν τρόπο προετοιμαζόμαστε για ένα αγώνα διαρκείας.; Μπορεί να γίνει ένας τέτοιος αγώνας χωρίς να γίνει δουλειά στους εργαζόμενους μέσα από συνεχή ενημέρωση, γενικές συνελεύσεις και συλλογικές διαδικασίες; Μπορεί να προκύψει εκ των άνω, με μια ουρανοκατέβατη απόφαση διοικητικών συμβουλίων; Μπορεί να προκύψει μόνο από την δράση «πεφωτισμένων ηγετών» ή θα προκύψει από την συμμετοχή και των εργαζόμενων, σε ενιαίο μέτωπο με όλους τους εργαζόμενους στις συγκοινωνίες, με τους βιομηχανικούς εργάτες, με τους άνεργους;

Για να προκύψει ένα τέτοιο μέτωπο χρειάζεται πρόγραμμα δράσης σε βάθος χρόνου, πολιτική επεξεργασία, προετοιμασία και αρχές. Όμως αυτό που είδαμε ήταν προσωπικές διαμάχες και ίντριγκες που συνεχίζονται είτε σε συμβούλια είτε στο διαδίκτυο, που τείνει να αντικαταστήσει  τον δημόσιο διάλογο.

Αντί για τον ταξικό προσανατολισμό στους αγώνες που έρχονται, παρακολουθούμε μια διαδικτυακή σαπουνόπερα μεταξύ ορισμένων εκλεγμένων, που δεν ενδιαφέρει κανέναν. Η λειτουργία των διοικητικών συμβουλίων υποβαθμίζεται, ενίοτε διαλύονται Δ.Σ για χάρη εντάσεων που προκύπτουν στα διάφορα facebook, πρακτικά των συνεδριάσεων κρατιούνται με προχειρότητα και  αποφάσεις εμφανίζονται με άσχετη μορφή από τις πραγματικές ψηφοφορίες.

Δε θέλουμε να λοιδορήσουμε και  να κατηγορήσουμε κανέναν, δε θέλουμε  να ρίξουμε λάδι στην φωτιά.

Λέμε ότι οι προσωπικές διαμάχες, οι ατομικές φιλοδοξίες και η αμετροέπεια από ορισμένους, έχει την αιτία της στην υποχώρηση της πολιτικής και συνδικαλιστικής επιχειρηματολογίας και διαπάλης.

Οι συνέπειες για τους εργαζόμενους θα είναι καταστροφικές και δεν έχουμε το περιθώριο να υποστούμε άλλη ήττα.

Το Σωματείο ανήκει στους εργαζόμενους και όχι στους εκλεγμένους.

Έχουμε χρέος να περιφρουρήσουμε τις διαδικασίες και την λειτουργία του,  σαν το μόνο όπλο αντίστασης των εργαζόμενων, σαν το μόνο μέσο για την συσπείρωση και την ενότητά τους.

Μία ακόμη απόδειξη της υποβάθμισης του πολιτικού και συνδικαλιστικού διαλόγου και των διαδικασιών λειτουργίας του Σωματείου, είναι το σημείο 5 των αποφάσεων της ανακοίνωσης  975 που μεθοδεύει την ποινικοποίηση του λόγου ακόμη και αν αυτός καταντάει προσβλητικός.  Όποιος τυχόν αισθάνεται προσβεβλημένος από δημοσιεύματα του διαδικτύου ας αναζητήσει υποστήριξη στον προσωπικό του δικηγόρο και ας αφήσει τους εργαζόμενους και το Σωματείο τους ήσυχο.

 Θέλουμε ένα σωματείο στο οποίο θα αναπτύσσεται ο πολιτικός διάλογος, οι αγώνες και οι διεκδικήσεις προς όφελος των μελών του και όχι οι προσωπικές αντιπαραθέσεις.

Το διοικητικό συμβούλιο του Σωματείου δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων γιατί απλούστατα οι περιστάσεις ξεπερνούσαν κατά πολύ και την δυναμική και την δικαιοδοσία του

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΕΝΩΤΙΚΟ ΣΧΗΜΑ

(2/2/2013)             

Η πιο σκοτεινή ώρα είναι πριν την ανατολή. Αυτή την ώρα επέλεξε το κράτος  για να επιτεθεί στην απεργία μας. Επιστρατεύοντας όλες τις δυνάμεις καταστολής που διαθέτει. Ασφαλίτες, ΜΑΤ, ΕΚΑΜ, ΥΜΕΤ, ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ την Παρασκευή (25/1) με μια κινηματογραφική επιχείρηση εισέβαλαν μέσα στο σκοτάδι ουρλιάζοντας και σπάζοντας την πόρτα κατέλαβαν το αμαξοστάσιο στα Σεπόλια. Γιατί χρειαζόταν  μια επιχείρηση τέτοιου μεγέθους για το σταμάτημα της απεργίας; Δεν ήξεραν ότι εκείνη την ώρα στο αμαξοστάσιο υπήρχαν μόνο εργαζόμενοι; Ποιόν κυνηγούσαν; Επιστράτευσαν όλη την δύναμη της αστυνομίας για να πιάσουν τον Σταματόπουλο; Ποιος πιστεύει ένα τέτοιο σενάριο; Και από την άλλη μεριά το διοικητικό συμβούλιο του Σωματείου στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων; Έχουν δίκιο αυτοί που πριν την επέμβαση θεοποιούσαν τον Σταματόπουλο ανάβοντας λαμπάδες στο όνομά του ή αυτοί που σήμερα τον δαιμονοποιούν και τον καταγγέλλουν φορτώνοντας στην πλάτη του όλη την ευθύνη;

Αναμφίβολα το διοικητικό συμβούλιο του Σωματείου δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Όπως δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και όλοι οι εργατοπατέρες, κομματάρχες  και βουλευτές  που μέχρι το βράδυ της Πέμπτης διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους πως θα  υπεράσπιζαν την απεργία μας μέχρι θανάτου. Την Παρασκευή την ώρα της επίθεσης (πλην του Κοσμίδη) ήταν όλοι απόντες. Η φράση “μετά από προτροπή του δικηγόρου επιλέξαμε να μην  συναντηθούμε με το κράτος αλλά να ψάξει εκείνο να μας βρει” που εκστομίθηκε πολλές φορές από τα χείλη του γραμματέα του σωματείου Τσακού αποτελεί μια κομψή ομολογία. Δεν δαιμονοποιούμε κανέναν. Δεν καταδικάζουμε κανέναν. Δεν προσπαθούμε να φορτώσουμε στην πλάτη ενός ανθρώπου όλη την ευθύνη μιας αποτυχίας την στιγμή που όλοι γνωρίζουν ότι ο αγώνας μας εγκαταλείφθηκε στην μοίρα του από όλη την συνδικαλιστική ηγεσία, από την ΓΣΕΕ που έτσι κι αλλιώς δεν μας στήριξε, από τα εργατικά κέντρα, από τις γραφειοκρατίες των μεγάλων συνδικάτων, από βουλευτές και κομματάρχες που ήρθαν μόνο για να φωτογραφηθούν με απεργούς.  Οι ευθύνες ούτε είναι ίδιες ούτε μπορούν να μοιραστούν εξίσου. Όμως αυτός που έδωσε το τελειωτικό χτύπημα κόβοντας κάθε ελπίδα αντίστασης έστω και την τελευταία στιγμή είναι το ΔΣ του σωματείου και αυτό δεν πρόκειται να ξεχαστεί. 

Το διοικητικό συμβούλιο του Σωματείου δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων γιατί απλούστατα οι περιστάσεις ξεπερνούσαν κατά πολύ και την δυναμική και την δικαιοδοσία του. Η απεργία του μετρό άγγιξε ευαίσθητες χορδές στην κοινωνία, σε μια κοινωνία που βλέπει την φτώχεια, την ανεργία, την καταστροφή της ζωής να αυξάνεται ραγδαία. Ο αγώνας των εργαζόμενων του μετρό δημιούργησε στα πλήθη που συνέρρευσαν στο αμαξοστάσιο εκδηλώνοντας την αλληλεγγύη τους όπως και στους εργαζόμενους εκατοντάδων συνδικάτων, την προσδοκία  της οργάνωσης ενός καθολικού αγώνα  των εργατών ενάντια στην κυβέρνηση των μνημονίων από τα κάτω. Το σύνθημα της γενικής απεργίας διαρκείας για την ανατροπή της κυβέρνησης ακούστηκε καθαρά και ξάστερα από εκατοντάδες στόματα αφήνοντας στην άκρη και σε δεύτερη μοίρα συντεχνιακά αιτήματα όπως η ένταξη στο ενιαίο μισθολόγιο. Την δυνατότητα οργάνωσης γενικής απεργίας διαρκείας από τα κάτω, χωρίς γραφειοκράτες και εργατοπατέρες είναι που χτύπησαν ανελέητα οι μπάτσοι το πρωί της Παρασκευής και όχι τον Σταματόπουλο.

Η μάχη που δώσαμε είναι η πρώτη και όχι η τελευταία. Είναι ο πρώτος αγώνας στην νέα φάση της οικονομικής και κοινωνικής χρεοκοπίας, στην καταστροφή της ζωής μας που επιβάλλεται με το τρίτο μνημόνιο και τα νέα μέτρα κοινωνικού κανιβαλισμού. Μπροστά στο αδιέξοδο των κοινωνικών αντιστάσεων η κυβέρνηση προσπαθεί απελπισμένα να δώσει με στρατιωτικές μεθόδους λύση σε ένα πολιτικό και κοινωνικό πρόβλημα. Κατάφεραν με τα ΜΑΤ να καταλάβουν το αμαξοστάσιο όμως οι αιτίες που κινητοποίησαν όλο αυτόν τον κόσμο όχι μόνο δεν εξαλείφθηκαν αλλά παραμένουν άλυτες και βασανιστικές και στην πρώτη ευκαιρία μοιραία θα ξαναφέρουν στο προσκήνιο εργατικούς αγώνες με πολύ οξύτερες μορφές. Από αυτή την άποψη είναι τουλάχιστον αστείο να μιλήσουμε από τώρα για ήττα ή για νίκη. Έχουμε μπροστά μας μια συνεχή περίοδο αγώνων που μοιραία θα σημαδευτεί από επιτυχίες και αποτυχίες μέχρι την τελική έκβαση. Δεν χρειάζεται ούτε να κλαίμε ούτε να γελάμε. Πρέπει να σκεφτόμαστε και να προετοιμαστούμε. Προπάντων πρέπει να καταλάβουμε ότι οι μάχες που έχουμε μπροστά μας αφορούν εμάς επομένως πρέπει να γίνουν από εμάς και όχι από άλλους εκ μέρους μας. Αρκετά με την ανάθεση των αγώνων μας σε ηρωικούς αντιπροσώπους. Αρκετά με τις δοξολογίες στους ηρωικούς πεσόντες. Η λύση βρίσκεται στην συλλογική δράση και συλλογική αντίσταση όλων αυτών που σήμερα καταστρέφονται από τα βάναυσα μέτρα κυβέρνησης και τρόικα. Ασφαλώς δεν υποτιμάμε καθόλου την προσωπική ευθύνη του καθενός στην διαδικασία συλλογικοποίησης.. Δεν δαιμονοποιούμε, δεν αθωώνουμε κανένα. Αντίθετα χρειάζεται προσωπική συμμετοχή, δουλειά και θυσίες από όλους που δεν υπήρξαν. Πρέπει να ξανακερδίσουμε την εργατική δημοκρατία καταρχήν στο συνδικάτο μας, να συζητήσουμε συλλογικά σε γενικές συνελεύσεις εργαζόμενων, με απαρτίες, προτάσεις και συλλογικές αποφάσεις και όχι να τις εκφυλίζουμε ....σε συνεντεύξεις τύπου που θα μας ξαναφέρουν μπροστά σε νέα αδιέξοδα.

Η δίωξη του προέδρου του ΣΕΛΜΑ είναι ζήτημα του ΣΕΛΜΑ και όχι του προέδρου.

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΕΝΩΤΙΚΟ ΣΧΗΜΑ

10/4/13

Από ανακοίνωση του σωματείου (2/4/13 Αρ. Πρωτ.: 1000) μάθαμε ότι ο πρόεδρος διώκεται ποινικά: ”Διώκεται ποινικά  μόνο ο Πρόεδρος του Σωματείου μας Αντώνης Σταματόπουλος. Το έγκλημα, που του αποδίδεται, είναι η παρακώλυση συγκοινωνιών. Ο χρόνος που το διέπραξε 7, 8 και 9-1-2013. Καταγγέλλουμε τη δίωξη του συναδέλφου Προέδρου”.

Καταρχήν είναι διακηρυγμένη αρχή μας  ότι υποστηρίζουμε κάθε συλλογικότητα και οργάνωση των εργαζόμενων όπως και κάθε αγωνιστή που διώκεται από το κράτος, από την αστυνομία και τους δικαστές.

Η δικαιοσύνη των εργοδοτών, των τραπεζιτών και των βιομηχάνων, λειτουργούσε και λειτουργεί πάντα για τα συμφέροντά τους. Όμως προκαλεί οργή και απέχθεια η επίθεση “νομιμότητας” που δεχόμαστε, ιδιαίτερα τώρα, που τα φτωχά και λαϊκά στρώματα δοκιμάζονται από την φτώχεια και την ανεργία, από την καταστολή, από την κατάργηση όλων των όρων μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης. Η συγκεκριμένη δίωξη είναι μια εκδικητική πράξη όχι απέναντι σε ένα πρόσωπο αλλά σε ένα σωματείο.

Δεν είναι ζήτημα προσωπικών αντεκδικήσεων αλλά ένα προσχεδιασμένο, ταξικό προληπτικό χτύπημα  στους μελλοντικούς αγώνες των εργαζόμενων. Θα μπορούσε ένας άνθρωπος μόνος του να προκαλέσει πρόβλημα στις συγκοινωνίες; Και ποιοι μιλούν για παρακώλυση συγκοινωνιών; Αυτοί που διαλύουν τον ΟΣΕ στο όνομα των συμφερόντων των μεγιστάνων της COSCO; Αυτοί που διαλύουν την δημόσια αστική συγκοινωνία για να πληρωθούν τα χρέη των τραπεζιτών; Αυτοί που ετοιμάζονται να χαρίσουν την δημόσια κινητή και ακίνητη περιουσία των συγκοινωνιών και όχι μόνο, στους καρχαρίες εργολάβους και επενδυτές έναντι πινακίου φακής;   Έχουν δικαίωμα να μιλούν για δημόσιο συμφέρον αυτοί που διέλυσαν την υγεία, την παιδεία, την κοινωνική ασφάλιση; Έχουν δικαίωμα οι δωσίλογοι και οι πράκτορες των συμφερόντων των Ευρωπαίων και ντόπιων αφεντικών να μιλούν για δικαιοσύνη;

Είναι για εμάς όρος εκ των ων ουκ άνευ ότι θα στηρίξουμε τον πρόεδρο απέναντι στους διώκτες του. Όμως αυτό σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να εκληφθεί σαν λευκή επιταγή! Λευκές επιταγές σε εργατικά ζητήματα δεν πρόκειται να πάρει από εμάς, ούτε αυτός ούτε κανένας άλλος πρόεδρος!  Στον χρόνο κατά τον οποίο “διέπραξε το υποτιθέμενο έγκλημα που του αποδίδεται” δηλαδή 7,8 και 9-1-2013 ο ίδιος διατυμπάνιζε προφορικά αλλά και γραπτώς με την ανακοίνωση αναλυτικής ενημέρωσης (22/3), ότι με τους αγώνες του: “Πέρασε από το Δ.Σ. της εταιρείας η ιδιωτική ασφάλεια για τα προστατευόμενα μέλη που είχε κοπεί, οι σύζυγοι πλέον θα είναι όπως ήταν παλιά και  τα παιδιά των εργαζομένων θα είναι επιπλέον ασφαλισμένα έως το 26 έτος της ηλικίας τους, ανεξαρτήτως εάν σπουδάζουν ή όχι”. Παρόλο που εκείνες τις ημέρες δημόσια προβαλλόταν η υπεράσπιση της συλλογικής σύμβασης, οι πάντες γνώριζαν ότι  το επίδικο ήταν οι περικοπές στο συμβόλαιο της ιδιωτικής ασφάλειας. Είναι, σύμφωνα με τις δικές μας θέσεις, κορυφαίο στρατηγικό λάθος από την άποψη των ταξικών συμφερόντων να υποστηρίζονται και μάλιστα με εργατικές κινητοποιήσεις ιδιωτικά συμφέροντα και συμβόλαια. Ιδιαίτερα στο ζήτημα της κοινωνικής ασφάλισης με τα αλλεπάλληλα χτυπήματα που δέχεται, απαιτείται πολιτική και ταξική καθαρότητα και γνώση και όχι χοντροκομμένοι χειρισμοί. Είναι οι σοβαρές πολιτικές διαφορές που μας ανάγκασαν να σταθούμε κριτικοί απέναντι στους “χειρισμούς εκείνων των ημερών” και όχι διαφορές επί προσωπικού όπως λέχθηκε.

Η δίωξη του προέδρου του ΣΕΛΜΑ είναι ζήτημα του ΣΕΛΜΑ και όχι του προέδρου. Θα πρέπει να αντιμετωπιστεί συλλογικά στο πλαίσιο των δημοκρατικών θεσμών λειτουργίας του και στο πλαίσιο των συνολικών διεκδικήσεων και όχι σαν μεμονωμένο θέμα στην ατομική ευθύνη του προέδρου.

Πρέπει να καλεστεί άμεσα έκτακτη γενική συνέλευση με όσο το δυνατό μεγαλύτερη συμμετοχή, να υπάρξει λεπτομερής ενημέρωση σε όλα τα μέλη του σωματείου και να καθοριστεί ένα σχέδιο επιθετικών δράσεων για όλα τα τρέχοντα ζητήματα.

Προπάντων να δοθεί επιτέλους δημόσια ένα προσχέδιο της υπό διεκδίκηση συλλογικής σύμβασης εργασίας. Να διεκδικηθεί μέσα από την σύμβαση εργασίας η άρση της ένταξής μας στο ενιαίο μισθολόγιο με την διεκδίκηση μισθολογικών αυξήσεων. Να καταργήσουμε στην πράξη τους περιορισμούς που επιβλήθηκαν από την επίταξη.

 Στην τελευταία ανακοίνωσή της η διοίκηση του σωματείου αναφέρει ότι γνωρίζει τον τρόπο να αποκρούσει την δίωξη του προέδρου. Φανταζόμαστε ότι θα γνωρίζει επίσης τον τρόπο να αποκρούσει την συνολική επίθεση στους μισθούς και στα εργασιακά δικαιώματα που δέχονται και  οι απλοί εργαζόμενοι του σωματείου και ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αποκρουστούν εκτός από την σύγκρουση με αυτούς που τα στερούν.

Αλλά αν είναι έτσι, αν τα προβλήματα είναι συνολικά και δεν υπάρχουν ατομικές λύσεις, τότε θα πρέπει να αναβαθμιστούν οι συλλογικές διαδικασίες, να αναβαθμιστεί ο διάλογος μεταξύ μας και οι κοινές και συντονισμένες δράσεις.

Αντί των “εκλογικών γκάλοπ” θα πρέπει να υπάρξει πραγματικός, ειλικρινής και ουσιαστικός διάλογος με τους χιλιάδες συναδέλφους άλλων σωματείων των συγκοινωνιών μέσα από διαδικασίες βάσης, για την ενότητα και τον συντονισμό των αγώνων μας.

Ανακοίνωση σχετικά με την ιδιωτικοποίηση ΤΡΑΙΝΟΣΕ και ROSCO.

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΕΝΩΤΙΚΟ ΣΧΗΜΑ

Πριν λίγες ημέρες, επικυρώθηκε στην βουλή με πράξη νομοθετικού περιεχομένου αυτό που είχε ανακοινώσει ήδη από τις αρχές Αυγούστου ο υπουργός ανάπτυξης Χατζηδάκης. Την ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και της ROSCO (εταιρεία συντήρησης τροχαίου υλικού). Καταρχήν η επικύρωση νόμων με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου δηλαδή με διατάγματα, επικυρώνει στην πραγματικότητα και επισήμως την κατάργηση της δημοκρατίας από τους υποτιθέμενους υπερασπιστές της, την κυβέρνηση και τα κοινοβουλευτικά κόμματα. Όταν πρόκειται για το ταξικό συμφέρον των τραπεζιτών, των εφοπλιστών και των βιομηχάνων, οι δημοκράτες πολιτικοί είναι πάντα πρόθυμοι να πετάξουν την δημοκρατική προβιά. Ο νόμος για την επικύρωση της ιδιωτικοποίησης της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και της ROSCO, έρχεται λίγες ημέρες μετά την διαβόητη συμφωνία HP – COSCO – ΤΡΑΙΝΟΣΕ που χαιρετήθηκε με τυμπανοκρουσίες από την κυβέρνηση σαν την πρώτη μεγάλη επιβεβαίωση της πολιτικής της κυβέρνησης για την ανάπτυξη της χώρας. Ασφαλώς καμιά ιδιωτικοποίηση ή συμφωνία δεν θα ήταν δυνατή χωρίς να προηγηθεί η απαιτούμενη ορθολογική αναδιάρθρωση. Δηλαδή τον σφαγιασμό των εργασιακών δικαιωμάτων, τις περικοπές μισθών, τις απολύσεις, τις υποχρεωτικές μετατάξεις την έκρηξη της ανεργίας και της φτώχειας. Η κυβερνητική συμμαχία ξεπουλάει όσο όσο την δημόσια περιουσία και βάζει εγγύηση για τα κέρδη των αγοραστών τις ζωές εκατοντάδων εργαζόμενων.

Σύμφωνα λοιπόν με τον νέο νόμο, η ROSCO (ή ΕΣΣΤΥ – Ελληνικά Συστήματα Σιδηροδρομικού Τροχαίου Υλικού) μετατρέπεται σε εταιρεία “ειδικού σκοπού με την δυνατότητα να παρέχει σε τρίτους υπηρεσίες συντήρησης, επισκευής και ανακατασκευής τροχαίου σιδηροδρομικού υλικού”. Με την πράξη νομοθετικού περιεχομένου επικυρώνεται η απόσχιση της εταιρείας από τον ΟΣΕ, και τα περιουσιακά της στοιχεία -όπως και της ΤΡΑΙΝΟΣΕ- θα μεταβιβαστούν στο ΤΑΙΠΕΔ που θα αναλάβει την διενέργεια διαγωνισμών αποκρατικοποίησης. Πριν την ιδιωτικοποίηση της εταιρείας ο νόμος προβλέπει την συγχώνευσή της με το τμήμα συντήρησης τροχαίου υλικού της ΣΤΑΣΥ!!! Από την συγχώνευση θα προκύψει η νέα εταιρεία με προσωπικό 700 περίπου εργαζόμενων. Οι 500 περίπου από αυτούς θα απορροφηθούν από τον ΟΣΕ και 150 με 200 από το τεχνικό προσωπικό της ΣΤΑΣΥ. Εννοείται ότι οι εργαζόμενοι της νέας εταιρείας θα προσληφθούν με μισθούς που θα καθοριστούν από την ευσπλαχνία του νέου αφέντη ιδιοκτήτη. Εννοείται επίσης ότι το τεχνικό προσωπικό του ΟΣΕ και της ΣΤΑΣΥ που περισσεύει, θα πάρει τον δρόμο της υποχρεωτικής μετάταξης ή εφεδρείας ...με αντικειμενικά κριτήρια!

Όμως τα σχέδια της κυβέρνησης και του υπουργείου ανάπτυξης αναδεικνύουν ταυτόχρονα την γελοιότητα (και ηλιθιότητα) των εργατοπατέρων συνδικαλιστών τόσο του ΟΣΕ όσο και της ΣΤΑΣΥ. Σωματεία όπως το ΣΗΕΚ και το ΣΕΚΕΛΜΑ από το Μετρό, πρότειναν την εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου μόνο στους διοικητικούς υπαλλήλους με αντάλλαγμα την εξαίρεση των δικών τους μελών. Ακόμη χειρότερα προτείνουν ωράριο λειτουργίας δημοσίου (7.00 – 15.00) στις συγκοινωνίες σαν μέσο αντίδρασης στην εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου με καταφανή διάθεση υποτίμησης και ειρωνείας προς τους δημόσιους υπάλληλους. Τους θυμίζουμε ότι σχεδόν όλες οι εταιρείες του ευρύτερου δημόσιου τομέα και της κοινής ωφέλειας (νοσοκομεία, πανεπιστήμια, ΔΕΗ, ΟΤΑ κλπ) δουλεύουν με βάρδιες και ότι παράγουν τουλάχιστον(!) αντίστοιχο κοινωνικό έργο με τις συγκοινωνίες. Τους θυμίζουμε επίσης ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους κλάδους βρίσκονται αυτή την στιγμή σε κινητοποιήσεις και ότι οι προτάσεις και οι δηλώσεις τους, ευθυγραμμίζονται πλήρως με την δυσφημιστική καμπάνια κυβερνητικών στελεχών και πληρωμένων δημοσιογράφων εναντίον τους. Αυτό που χρειάζεται είναι να παλέψουμε για την ενότητα των αγώνων όλων των εργαζόμενων, του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, των διοικητικών και των τεχνικών κλάδων, των εργαζόμενων στην υγεία και την παιδεία, των απολυμένων και των ανέργων και όχι ευκαιριακοί και συντεχνιακοί τυχοδιωκτισμοί.