16/6/15

ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΥΓΙΕΙΝΗΣ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ

Η βαριά ατμόσφαιρα της δολοφονίας των τεσσάρων εργατών στα ΕΛΠΕ αναδυκνείει με τραγικό τρόπο τα ταξικά χαρακτηριστικά των εκλογών για την επιτροπή υγιεινής και ασφάλειας.  Τους καιρούς της χρεοκοπίας η υποτίμηση της αξίας της ζωής των εργαζόμενων και της αξίας της εργασίας τους είναι μονόδρομος για τους  εργοδότες.  Η καταστρατήγηση των μέτρων ασφάλειας της εργασίας, είναι γι αυτούς ο πιο ασφαλής τρόπος διασφάλισης του ποσοστού του κέρδους.

Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ακολουθούν την ίδια τακτική σε όλα τα μεγάλα συνδικάτα με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το συνδικάτο των ΕΛΠΕ σε συμφωνία με όλα τα συνδικάτα της βιομηχανικής ζώνης της Ελευσίνας. Η κληρονομιά του παρελθόντος είναι ο δαίμονας που ευθύνεται για όλα τα κακά που συμβαίνουν. Η κακή εργοδοσία, οι άθλιες εργασιακές συνθήκες που δημιούργησε το εφοπλιστικό και βιομηχανικό κεφάλαιο από την εποχή της δικτατορίας, το καθεστώς της ανάθεσης ειδικευμένων εργασιών σε ανειδίκευτα συνεργεία εργολάβων, οι ιδιωτικοποιήσεις, η συστηματική διάλυση των εργασιακών σχέσεων τα τελευταία χρόνια είναι αναγκαίο κακό που πρέπει μοιρολατρικά να αποδεχτούμε. Στο κάτω κάτω είναι γνωστό στους καθαριστές των δεξαμενών ότι αν ο θάνατος δεν έρθει απρόσμενα θα έρθει αργά και βασανιστικά. Πάντα έτσι γινόταν. Δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι ιδιαίτερο τώρα!

Αναμφίβολα δεν προκύπτει από πουθενά άμεση εμπλοκή της κυβέρνησης στην δολοφονία των εργατών στα ΕΛΠΕ, όπως δεν προκύπτει άμεση ευθύνη για τις απολύσεις, τις μειώσεις μισθών και την γενική αποδιοργάνωση των εργασιακών σχέσεων μαζί και των  συγκοινωνιών. Αναμφίβολα επίσης οι  διορισμένες διοικήσεις των κυβερνήσεων του μνημονίου όσο παραμένουν στην θέση τους θα συνεχίζουν το καταστροφικό τους έργο ενισχυμένες από την αποψίλωση των ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους και την απροθυμία των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Όμως το θέμα δεν είναι αυτό.

Το θέμα είναι αν αυτή η κυβέρνηση ανταποκρίνεται ή αν μπορεί να ανταποκριθεί, στα αιτήματα των εργατών και των λαϊκών στρωμάτων  ή αντίθετα αν είναι η κυβέρνηση που θα ποδοπατήσει την ελπίδα  και τις προσδοκίες που δημιούργησε η λαϊκή κινητοποίηση και οργή που την ανέδειξε. Οι εξελίξεις των διαπραγματεύσεων με την τρόικα και η διάθεση ανταλλαγής δανείων με όρους το ύψος του κατώτερου μισθού, των συντάξεων που κινδυνεύουν να μην πληρωθούν, όλο το αλισβερίσι γύρω από την διαχείριση του ύψους της φτώχειας , του μέτρου της αντοχής εκατομμυρίων εργατικών οικογενειών που ήδη μόλις επιβιώνουν, δείχνει ότι η πολιτική και τα συμφέροντα αυτής της κυβέρνησης δεν ταυτίζεται με τις ελπίδες και τα  ταξικά συμφέροντα των εργαζόμενων. 

Το θέμα είναι αν μπορεί αυτή η κυβέρνηση να αντιληφθεί ότι το δικαίωμα στην δουλειά και την ζωή για τα εκατομμύρια των εργαζόμενων, των ανέργων, των ανασφάλιστων έχει μετατραπεί σε μια διαδρομή αγωνίας για την επιβίωση. Η ικανοποίηση των καθημερινών αναγκών ανταλλάσσεται με τον θάνατο στις δεξαμενές των ΕΛΠΕ, στις επιχειρήσεις ανακύκλωσης, στην καθημερινή βία στους χώρους δουλειάς, στην απειλή της απόλυσης και τον εφιάλτη της ανεργίας.

Το θέμα είναι αν οι εργαζόμενοι μπορούν να αντιληφθούν ότι δεν έχουν να περιμένουν από κανένα σωτηρία. Πρέπει να προστατέψουν οι ίδιοι τον εαυτό τους ,το δικαίωμά τους στην εργασία και το μέλλον των ίδιων και των παιδιών τους.

Το σχήμα μας παίρνει μέρος στις εκλογές για την επιτροπή υγιεινής και ασφάλειας σε μια  κρίσιμη στιγμή  για το εργατικό κίνημα συνολικά. Στηρίζουμε την υποψηφιότητα του συναδέλφου Γόγολου Βαγγέλη.

ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑ-ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΑ ΔΙΥΛΙΣΤΗΡΙΑ ΕΛΠΕ ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟ13/6 ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΑΛΑΤΑΚΙ ΧΑΪΔΑΡΙΟΥ , 12:30

---

ΟΤΑΝ ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝΤΑΙ
ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ

Στις 23 Μαρτίου 50χρονος ηλεκτρολόγος βρίσκεται απανθρακωμένος στο καράβι high speed 5 της seaways κατά τη διάρκεια συντήρησής του στο μώλο της Δραπετσώνας.

Την 1 Απριλίου 52χρονος εργολαβικός ανασύρεται νεκρός απο τα εργοτάξια της Λαρκο στη Φθιώτιδα όταν καταπλακώθηκε κατα τη διάρκεια έργων στα μεταλεία.

Στις 8 Μαΐου έξι εργαζόμενοι απο τα διυλυστήρια των ΕΛ.ΠΕ. στον Απρόπυργο μεταφέρονται σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο με εγκαύματα έως και 80% μετά απο έκρηξη κατά τη διάρκεια εργασιών συντήρησης. Έντεκα μέρες αργότερα, στις 19/5, οι δύο πολυτραυματίες Μπάμπης Δευτεραίος και Ραμαντάν Ντελιλάι δεν τα καταφέρνουν και φεύγουν απο τη ζωή. Τέσσερις μέρες αργότερα, στις 23/5, την ίδια κατάληξη θα έχει και ο τρίτος εργάτης Αντώνης Αβραμπός, ενώ άλλος ένας παραμένει ακόμα σε κρίσιμη κατάσταση.

Αυτή η ιστορία κρατάει χρόνια και δεν θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε oύτε τους 14 νεκρούς και 24 τραυματίες της Πετρόλα το Σεπτέμβριο του 1992 που όλως τυχαίως αποτελούσε και πάλι ιδιοκτησία Λάτση.

Οι δολοφονίες των εργατών, που για λόγους ωραιοποίησης και απενεχοποίησης βαφτίζονται από τα αφεντικά και το κράτος ως εργατικά ατυχήματα, δεν είναι ούτε μεμονωμένα περιστατικά, ούτε ατυχή συμβάντα. Είναι η διαρκής καθημερινότητα του κόσμου του κεφαλαίου παγκοσμίως, όπου το ''πέθανα στη δουλειά'', δεν είναι σχήμα λόγου αλλά η κυνική εκμετάλλευση των κορμιών μας που φτάνει ως και το σημείο της εξόντωσης. Έτσι και στην περίπτωση των ΕΛΠΕ (ιδιοκτησίας Λάτση και συμμέτοχο το ελληνικό δημόσιο), για χάρη της κερδοφορίας των αφεντικών, τα έργα γενικής συντήρησης των εγκαταστάσεων (shutdown) είχαν σκοπό να ολοκληρωθούν, εν μέσω αφόρητων πιέσεων και εντατικοποίησης της εργασίας, σε διάστημα 25 ημέρων με το σύνηθες της διαδικασίας να είναι δύο μήνες. Μια συνθήκη που γίνεται ακόμα χειρότερη αν αναλογιστεί κανείς πως από τους 3000 εργαζόμενους, οι 800 είναι μόνιμοι και οι υπόλοιποι απασχολούνται υπό την εποπτεία 38 (υπερ)εργολάβων. Εργολάβοι που πλουτίζουν προσφέροντας χαμηλά μεροκάματα, μιας και οι εργαζόμενοι αμοίβονται ως ωρομίσθιοι κάτω από εξαντλητικές συνθήκες, με τα οκτάωρα να φαντάζουν μακρινά πλέον και τη θέση τους να έχουν πάρει τα συνεχή 12ώρα και 14ωρα, χωρίς υπερωρίες και χωρίς ρεπό, από την έναρξη του έργου. Το παζλ έρχονται να ολοκληρώσουν οι προσλήψεις ανιδείκευτων και ανεκπαίδευτων, ως φθηνό εργατικό δυναμικό που αυξάνουν τον κίνδυνο ενός ετυχήματος.

Κεντρικό ρόλο φυσικά στη διαμόρφωση αυτής της κατάστασης έχει και το ελληνικό κράτος μαζί με τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του. Ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης Παναγιώτης Λαφαζάνης επί μέρες αναλώνεται σε δηλώσεις συλληπητηρίων προς τις οικογένειες των θυμάτων υποσχόμενος εις βάθως διευρεύνηση των αιτιών του ατυχήματος όταν την ίδια στιγμή η μοναδική παρέμβαση που έχει επιχειρήσει είναι η μερική αλλαγή της σύστασης του διοικητικού συμβουλίου της εταιρείας ενώ ταυτοχρόνως καλεί σε κοινή συμπόρευση κυβέρνηση-διοίκηση ελπε και εργαζόμενους για την διασφάληση της αξιοπιστίας της λειτουργίας των διυληστηρίων. Σα να μην έφτανε αυτό, το μοναδικό πόρισμα που έχει προκύψει ως τώρα μεταθέτει τις ευθύνες σε ανθρώπινο λάθος αγνοώντας επιδεικτικά τις συνθήκες εκείνες που επιτρέπουν την εκδήλωσή του. Αν η κυβέρνηση και ο υπουργός θέλουν να βρουν τους ενόχους ας κοιτάξουν στον καθρέφτη και ας σταματήσουν να στρουθοκαμηλίζουν, η συνενοχή τους στο εργοδοτικό έγκλημα δεν αποκρύβεται με δηλώσεις καλής θέλησης. Το αίμα των νεκρών κυλάει και στα δικά τους χέρια.

Η περίπτωση των ΕΛΠΕ δεν αποτελεί μια κακιά στιγμή του ελληνικού καπιταλισμού, αντιθέτως συμπυκνώνει με τον πιο ωμό τρόπο την καθημερινότητα των απο κάτω σε συνθήκες μισθωτής σκλαβιάς. Τα ελληνικά αφεντικά επιτάσσουν εντατικοποιημένες εργατοώρες αδιαφορώντας για τις συνθήκες εργασίας που μας καθιστούν αναλώσιμους στο βωμό του κέρδους. Μας θέλουν πειθήνιους και παραγωγικούς με κάθε κόστος, να έχουμε σκυφτό το κεφάλι ακόμα κι όταν ο θάνατος παραμονεύει, ακόμα κι όταν βλέπουμε τους συναδέλφους μας να χάνονται δίνοντας αίμα απο τη ζωή τους στα γρανάζια του κεφαλαίου.

Απο θέση μάχης λοιπόν ενάντια στον πόλεμο που μαίνεται οφείλουμε να υψώσουμε συλλογικά και αυτόνομα το ανάστημά μας· ως εργάτες και εργάτριες στη βάση των κοινών μας συμφερόντων, μακρυά απο τις διαιρέσεις του κεφαλαίου που μας θέλει μόνους και κατακερματισμένους. Μόνο όταν αντιληφθούμε τις κοινές μας καταβολές, τη θέση απο την οποία αναπαράγουμε την ίδια μας τη ζωή θα μπορέσουμε να αντισταθούμε στο μέλλον που μας επιφυλάσσουν. Είναι εκείνα τα σημεία του χωροχρόνου που οργανωνόμαστε δημιουργικά, παίρνουμε πίσω τον κλεμμένο χρόνο, φτιάχνουμε τις δικές μας κοινότητες αγώνα και διεκδικούμε αδιαπραγμάτευτα και συγκρουσιακά τις ανάγκες μας, τις ανάγκες της τάξης μας. Απέναντι στην υποτίμηση των ζωών μας, την ανασφάλεια και τα μεροκάματα του τρόμου, να δώσουμε μάχη για όλα αυτά που χάσαμε, για όλα αυτά που συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε, για όλα αυτά που είναι δικά μας.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ



ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑ-ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΑ ΔΙΥΛΙΣΤΗΡΙΑ ΕΛΠΕ ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΟΥ
ΣΑΒΒΑΤΟ13/6
ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΑΛΑΤΑΚΙ ΧΑΪΔΑΡΙΟΥ , 12:30

ΣYΜΠΡΑΞΗ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ/ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΕΙΡΗΝΗ

ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ-/ΙΣΣΕΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΡΙΑΝΗ ΣΤΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ 12/5

Επτά σωματεία των συγκοινωνιών με κοινή ανακοίνωση εξαγγέλλουν "προειδοποιητική" στάση εργασίας για την Τρίτη 12/5 με κλαδικά αιτήματα. Η συγκυρία όμως της άμεσης απειλής ενός νέου μνημονίου θέτει εκ των πραγμάτων το ξεπέρασμα συντεχνιακών και κλαδικών αιτημάτων. Αναμφίβολα  η αφύπνιση των συγκοινωνιών μπορεί να συμβάλλει τα μέγιστα στην αφύπνιση του εργατικού κινήματος, στην αγωνιστική ανάταση των φτωχών και λαϊκών στρωμάτων τόσο ενάντια στους χυδαίους εκβιασμούς  των χυδαίων εκπροσώπων του Ευρωπαϊκού κεφαλαίου όσο και ενάντια στην άνευ όρων αναδίπλωση της κυβέρνησης.  

Οι εκβιασμοί από την πλευρά των "Ευρωπαϊκών θεσμών" δεν έχουν στόχο να πλήξουν το αγωνιστικό φρόνημα του Βαρουφάκη που έχει καταρρακωθεί έτσι κι αλλιώς. Στοχεύουν καταρχήν στην τιμωρία ενός λαού που τόλμησε να αμφισβητήσει την εξουσία του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής τράπεζας. Που τόλμησε να αμφισβητήσει την εξουσία της τρόικα να του επιβάλλει την φτώχεια την ανεργία και τον θάνατο. Που τόλμησε να καταδικάσει τις κυβερνήσεις των δοσίλογων συνεργατών που για οκτώ χρόνια τον κρατούσαν όμηρο για να διαλύσουν τα δικαιώματα, την ζωή και την αξιοπρέπειά του.

Οι εκλογές της 25 Ιανουαρίου ήταν μια τομή σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Η λαϊκή οργή έφερε για πρώτη φορά στην κυβέρνηση ένα αριστερό κόμμα που ορκιζόταν στην κατάργηση των μνημονίων, στο τέλος της αντιλαϊκής υστερίας των μέτρων λιτότητας, στο τέλος της υποταγής στους ντόπιους και ξένους τοκογλύφους.  Η απάντηση της ντόπιας και ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης είναι το σταμάτημα της χρηματοδότησης, ο στραγγαλισμός και η οριστική χρεοκοπία της οικονομίας και η καταδίκη  σε θάνατο του αιρετικού λαού.

Μπροστά στον εκβιασμό των "θεσμών" η κυβέρνηση υποχωρεί πολύ πιο πίσω από τις έσχατες κόκκινες γραμμές που είχε θέσει, του ασφαλιστικού και εργασιακού, δεσμεύοντας τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, των δήμων και κοινωνικών ταμείων για να εγγυηθεί την αποπληρωμή του χρέους προς το ΔΝΤ. Θέτει έτσι σε τεράστιο κίνδυνο την πληρωμή μισθών και συντάξεων προχωρώντας στο πρώτο μέτρο ενάντια στα εργατικά συμφέροντα. Ήδη έχει ανακοινώσει τον τίμιο συμβιβασμό που επίκειται, επιβεβαιώνοντας ότι κινείται αντίθετα από το κοινωνικό ρεύμα που την ανέδειξε.

Οι εργαζόμενοι και ο αγώνας τους είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να γίνει φραγμός στην νέα καταστροφή που έρχεται. Ένα νέο μνημόνιο για τον λαό που ήδη ζει μια βαθιά ανθρωπιστική κρίση δεν μπορεί να είναι ούτε τίμιος ούτε απλά συμβιβασμός. Είναι η ποδοπάτηση της ελπίδας που του υποσχέθηκαν σαν την τελευταία λύση.

Τελευταία αλλά όχι έσχατη...

Μια απεργία των εργαζόμενων στις συγκοινωνίες μπορεί να εμπνεύσει όπως έχει γίνει στο παρελθόν τους αγώνες όλων των εργαζόμενων. Η στάση εργασίας πρέπει να υποστηριχθεί από όλους. Η επιτυχία της μπορεί να δείξει τον δρόμο για την αναγέννηση της ελπίδας  στην τάξη μας από την πράξη της ίδιας της τάξης μας.

Σαν σήμερα το 1936 οι δρόμοι της Θεσσαλονίκης βάφονται με εργατικό αίμα από την κυβέρνηση Μεταξά. Ο Μάης του 1936 στη Θεσσαλονίκη αποτελεί τον τελευταίο μεγάλο απεργιακό σταθμό του εργαζομένων πριν τη δικτατορία Μεταξά.
Το απεργιακό κύμα ξεκίνησε στις 29/4 από τους καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης, για να επεκταθεί στη συνέχεια και στους υπόλοιπους κλάδους.
Στις 8/5 οι απεργοί καπνεργάτες και κλωστοϋφαντουργοί δέχονται άγρια δολοφονική επίθεση από τις δυνάμεις καταστολής προκαλώντας πραγματικό παλλαϊκό ξεσηκωμό. Δεκάδες απεργοί τραυματίζονται και ακόμα περισσότεροι συλλαμβάνονται.
Στις 9/5, η εργατική τάξη της Θεσσαλονίκης διαδηλώνει μαζικά την αγανάκτησή της για τη βίαιη καταστολή των απεργών. Το κράτος όμως απαντά με ακόμα μεγαλύτερη αγριότητα: 10 εργάτες βάφουν με το αίμα τους δρόμους της πόλης. Πρόκειται για τους Σ. Γιαμτοβό, Χ. Ευαγγέλου, Σ. Μασαράνο, Τ. Τούση, Δ. Αχλαμίδη, Ε. Αδαμαντίδη, Ι. Πανόπουλο, Δ. Λαγινά, Α. Χαραλαμπίδου και Α. Καρανικόλα. Η λαϊκή οργή ξεχειλίζει, ο στρατός ενώνεται με τους απεργούς και ο εργαζόμενος λαός γίνεται κύριος της πόλης για 36 περίπου ώρες. Η κυβέρνηση Μεταξά στέλνει νέες ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις στη Θεσσαλονίκη και καταστέλλει τους απεργούς.
Στις 13 Μάη, μέσα σε ατμόσφαιρα οργής και αγανάκτησης για το αιματοκύλισμα του λαού της Θεσσαλονίκης και με το σύνθημα να φύγει η κυβέρνηση Μεταξά, γίνεται 24ωρη πανελλαδική απεργία με μεγάλη επιτυχία. Οι απεργοί υπολογίζονται σε πάνω από 300.000.
w us: @NomikaAnalata on Twitter

Η Διοίκηση του καντονιού του Κομπανύ για την 1η Μαη.
 

Σύντροφοι εργάτες/τριες! Οργανώσεις, συνδικάτα και σωματεία εργαζομένων!

Θερμούς χαιρετισμούς από το καντόνι του Κομπανί, το καντόνι της επανάστασης, της αντίστασης και των μαρτύρων, 1η Μάη, η μέρα μνήμης του αγώνα και της αντίστασης των εργαζομένων ενάντια στην τυρρανία, την καταπίεση και την εκμετάλλευση του καπιταλισμού!

Η επανάσταση στη Ροτζάβα, υπήρξε μια ιστορική αφετηρία στον αγώνα των εργαζομένων και των καταπιεσμένων στη μέση ανατολή και στον υπόλοιπο κόσμο, για την επαναδιεκδίκηση της πολιτικής αρχής. Και ήταν μια επανάσταση των γυναικών, των νέων και των εργαζομένων για να εγκαθιδρύσουν ένα νέο σύστημα που θα βασίζεται στη μεταφορά της εξουσίας στο λαό, μιας και αποτελεί τον πραγματικό ιδιοκτήτη της. Όπως και η αντίστασή μας ενάντια στους τρομοκράτες του Ισλαμικού Κράτους και στους διεθνείς υποστηρικτές τους δεν διεξάγεται μόνο για την προστασία της ζωής και της αξιοπρέπειας των ανθρώπων μας, αλλά και για την υπεράσπιση των επιτευγμάτων της επανάστασης και την αυτοανάδειξη ενός συστήματος που βασίζεται στη ριζοσπαστική δημοκρατία και στην εξάλειψη των ιεραρχικών οργανώσεων.

Σήμερα, χάρη στις ηρωικές μάχες των συντρόφων μας στις "μονάδες λαϊκής προστασίας" (YPG) και στις "γυναικείες μονάδες προστασίας" (YPG), οι τρομοκράτες εκδιώχθηκαν από την πόλη, οι επιθέσεις τους όμως στα προάστια και ο αποκλεισμός των δρόμων του καντονιού συνεχίζονται. Η αντίστασή μας έχει εισέλθει σε μια νέα πιο δύσκολη φάση και αυτή είναι η φάση της αποκατάστασης της κοινωνικής ζωής στο Κομπανί, κάτω από εμπάργκο, μια κατάσταση υπό την οποία περισσότερο από 80% των δομών και των ζωτικών υποδομών της πόλης έχουν καταστραφεί.

Η ιστορία της ταξικής πάλης δείχνει ότι η ένωση των εργαζομένων δεν έχει γεωγραφικά εμπόδια, όπως αναγνωρίζουμε και από την αντίστασή μας ενάντια στην βάρβαρη τρομοκρατία και τους διεθνείς υποστηρικτές της, ως αντίσταση που υποστηρίζει όλους τους λαούς του κόσμου. Θεωρούμε ότι, η επανάσταση, καθώς παρενοχλεί τα θεμέλια της κυριαρχίας και θεμελιώνει έναν καινούριο κόσμο, εξασφαλίζοντας το σεβασμό, την ελευθερία και την ισότητα για όλους τους λαούς, απαιτεί πράξη και τρομακτικό αγώνα. Με τον ίδιο τρόπο, η διεθνής αλληλεγγύη των εργαζομένων, είναι η ιστορική αναγκαιότητα και το υλικό πεδίο για να υπερασπιστούμε τα επιτεύγματα της τάξης μας και να αγωνιστούμε χέρι με χέρι ενάντια στην κυριαρχία και στην καταπίεση του καπιταλισμού.

Εμείς οι εργαζόμενοι και η ένωση του καντονιού του Κομπανί, εις μνήμην των ελευθεριακών και εξισωτικών αγώνων των εργαζομένων και των καταπιεσμένων σε όλο τον κόσμο, και εκτιμώντας την υποστήριξη και την αλληλεγγύη στην αντίστασή μας ενάντια στην επίθεση των τρομοκρατών, καλούμε τους εργαζόμενους συντρόφους μας, τα συνδικάτα, τα σωματεία και όλους τους ελευθεριακούς, να συμμετάσχουν πρακτικά στην αλληλεγγύη στην επανάσταση στη Ροτζάβα και στο Κομπανί, και σας καλούμε να συνδράμετε σ' αυτήν την ιστορική κατάσταση προκειμένουν να υπερασπιστούμε τα επιτεύγματα της επανάστασης!

Ζήτω οι ελευθεριακοί αγώνες των λαών του κόσμου!

Ζήτω η διεθνής ένωση των εργαζομένων του κόσμου!

Η Διοίκηση του καντονιού του Κομπανύ.

https://1stmayforkobani.wordpress.com/2015/04/22/hallo-welt/

Πρώτη δικαστική καταδίκη της εταιρείας του ΜΕΤΡΟ. Ζήτημα τιμής και αξιοπρέπειας η υπεράσπιση της συναδέλφου: Όλοι και όλες στις 18/3 στο τακτικό δικαστήριο για την οριστική απόφαση.

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΕΝΩΤΙΚΟ ΣΧΗΜΑ

16/2/15

Δικαστική καταδίκη της εταιρείας 

Το δικαστήριο (ασφαλιστικά μέτρα) δικαίωσε την συνάδελφο Ε.Τ. ανύπαντρη μητέρα που αρνήθηκε να μετακινηθεί στα εκδοτήρια απαλλάσσοντάς την από την αδιαλλαξία μιας εκδικητικής και μισητής πια διοίκησης  από όλους τους εργαζόμενους. Η απόφαση του δικαστηρίου εκθέτει την διοίκηση και προσωπικά τον πρόεδρο Παπαθανάση από πολλές πλευρές. Εκτίθεται όχι μόνο για μια βάναυση, ρατσιστική και αντεργατική απόφαση ενάντια σε μια νέα γυναίκα μητέρα και εργαζόμενη. Ελέγχεται πλέον ολόκληρη η διαδικασία αποφάσεων και διοίκησης, ο κανονισμός λειτουργίας, η νομιμότητα όλων των μετακινήσεων, η πειθαρχική διαδικασία, το πειθαρχικό συμβούλιο,η νομιμότητα της ίδιας της διοίκησης. Αναφερόμαστε στην νομιμότητα από την άποψη του ποινικού δικαίου γιατί προφανώς από την άποψη των  σχέσεων αλληλεγγύης, εμπιστοσύνης, συναδελφικότητας, τις σχέσεις πραγματικής δικαιοσύνης και ανθρωπιάς που δημιουργούν σε κάθε χώρο δουλειάς οι εργαζόμενοι, η διοίκηση της εταιρείας έχει καταδικαστεί προ πολλού.  Η απόφαση του δικαστηρίου δεν καταδικάζει το ρατσισμό και το απεχθές πρόσωπο της διοίκησης και δεν περιμέναμε να το κάνει. Αυτό είναι δική μας υποχρέωση. Καταδικάζει καθεαυτή την απόφαση της μετακίνησης, την παραπομπή της συναδέλφου στο πειθαρχικό συμβούλιο και ακυρώνει την νομιμότητα του κανονισμού εργασίας με βάση τον οποίο παραπέμφθηκε.

Οι εκπρόσωποι της εταιρείας στο δικαστήριο, είχαν το θράσος να επικαλεστούν ως τεκμήριο της αθωότητάς τους,  το οργανόγραμμα της εταιρείας,  το οποίο θέτει την συνάδελφο και όλους τους συναδέλφους που μετακινήθηκαν βίαια στα εκδοτήρια σαν πλεονάζων προσωπικό.  Κατάργησαν σε μία ημέρα 177 θέσεις εργασίας, απέλυσαν 295 εργαζόμενους, δημιούργησαν τεράστια κενά στην λειτουργία και στην συντήρηση, διέλυσαν τον προγραμματισμό της ζωής εκατοντάδων εργαζόμενων. Και την ίδια στιγμή μοίραζαν προαγωγές και θέσεις σε γνωστούς και σε δικούς τους χωρίς καμιά θεσμική διαδικασία, περιφρονώντας τον δικό τους κανονισμό εργασίας τον οποίο όμως δεν ξεχνάνε όταν πρόκειται για πειθαρχικά παραπτώματα ενάντια σε απλούς εργαζόμενους.

Η προσωρινή δικαστική νίκη της συναδέλφου είναι νίκη όλων των εργαζόμενων στο μετρό. Από την άλλη μεριά η παραμονή της στην παλιά θέση δεν θα είναι μόνιμη αν όλοι οι εργαζόμενοι και συνάδελφοί της δεν την στηρίξουν σε αυτή την προσπάθεια.  Η επιμονή της διοίκησης να μετακινηθεί η συνάδελφος δεν αφορά καμιά "αγωνία" να λυθούν τα προβλήματα της λειτουργίας. Προφανώς δεν πρόκειται να λυθούν με την μετακίνηση ενός ανθρώπου. Πρόκειται για εκδικητική συμπεριφορά απέναντι σε ένα εργαζόμενο που αμφισβητεί την αδιαλλαξία και την εξουσία της διοίκησης να υποχρεώνει τους εργαζόμενους να ανεχθούν οποιονδήποτε αλλοπρόσαλλο σχεδιασμό και εντολή χωρίς αντίρρηση.  Είναι εκπληκτικό ότι στα αλλεπάλληλα υπηρεσιακά σημειώματα της συναδέλφου που εξηγούσε τους λόγους που ήταν αδύνατη η μετακίνησή της απάντησαν με παραπομπή της στο πειθαρχικό. 

Η υπεράσπισή της δεν είναι ζήτημα συνδικαλιστικής διεκδίκησης αλλά ζήτημα τιμής και αξιοπρέπειας για όλους μας. Είναι καθήκον η παρουσία όλων στο τακτικό δικαστήριο (18/3) που θα παρθεί η οριστική απόφαση. Η ακύρωση της "διαταγής" του κ. Παπαθανάση στην πράξη από τους συναδέλφους της, τους μόνους που μπορούν να αποδώσουν πραγματική δικαιοσύνη, θα είναι ένα σκληρό μάθημα για τον ίδιο, μια μεγάλη νίκη για την συνάδελφο και μια απόδειξη του ήθους, της αξιοπρέπειας της κοινωνικής αισθητικής και της κουλτούρας των ανθρώπων της εργασίας.

Διαβάστε προηγούμενη σχετική ανακοίνωση του σχήματος: http://aytonomo.blogspot.gr/2015/02/blog-post.html